MELODIA MIŁOŚCI - ROZDZIAŁ 17

Zanim zdążyliśmy jakkolwiek zareagować, rozbrzmiały pierwsze dźwięki koncertu nowego zespołu Simona. Nie mieliśmy czasu do stracenia, więc czym prędzej rozdzieliłam się z Mateuszem - on pobiegł po policjantów, którzy byli na terenie festiwalu - ja natomiast do namiotu organizatorów, z którymi już od kilku minut rozmawiali Karol i Artur. W głowie miałam milion myśli, a wśród nich ta jedna, najważniejsza - że jest jeszcze dla nas szansa. Przez te kilka dni całkowicie zwątpiłam w ludzi, ale nigdy nie sądziłam, że można w życiu dosięgnąć aż takiego dna. To naprawdę przykre, kiedy okazuje się, że ktoś, kogo kiedyś przyjąłeś pod swoje skrzydła, po jakimś czasie chce je brutalnie uciąć, myśląc jedynie o swoich korzyściach. I jakim trzeba być pewnym siebie, by na festiwalu próbować zagrać na kradzionym sprzęcie zespołu, który również miał tam wystąpić? Nigdy nie zrozumiem ludzi - i w takich chwilach wstydzę się, że nim jestem.

Zdyszana, dobiegłam do namiotu.

- Mam na imię Thierry. Strasznie nam przykro z powodu kradzieży waszego sprzętu. Mogę wam jedynie zapewnić udział w przyszłorocznej edycji festiwalu - zaczął mówić do mnie mężczyzna w podeszłym wieku, z długimi do pasa czarno-siwymi włosami i zawieszoną na szyi plakietką.

- Nie ma sprawy, ale w tej również wystąpimy - odparłam tajemniczo, z narastającą euforią w głosie.

Wszyscy trzej spojrzeli na mnie swoimi zdziwionymi oczami. Pewnie myśleli, że jednak zwariowałam. Zaczęli zadawać milion pytań na raz, jednak konsekwentnie milczałam. Po chwili u mojego boku pojawił się Mateusz. Delikatnie objął mnie w pasie. Razem z nim przyszło czterech policjantów, jednak tylko jeden do nas podszedł - pozostali trzymali się lekko na uboczu, czujnie obserwując scenę.

- Inspektor Brainstorn - zasalutował i zwrócił się do Thierriego. - Musi pan natychmiast wejść na scenę i przerwać ten koncert.

- Co się stało?! - lekko przestraszony i podenerwowany podniósł głos. Cały zbladł.

- Istnieje podejrzenie, że zespół gra właśnie na skradzionych kilka dni temu instrumentach. Oczywiście możemy od razu wejść na scenę i zrobić, co należy, jednak nie chcemy wprowadzać niepotrzebnego popłochu wśród ludzi.

Organizator niemal natychmiast wyjął z kieszeni krótkofalówkę i kazał technikom wyłączyć nagłośnienie, jednocześnie biegnąc w stronę schodów na scenę. Wszyscy poszliśmy w jego ślady. Kiedy nastała nagła, niespodziewana cisza, tłum nie krył swojego niezadowolenia. Zaczęli krzyczeć i gwizdać. Zauważyłam narastający niepokój w oczach Simona, ale także w oczach pozostałych muzyków. Poczułam dziwną ulgę. Thierry, spinając swoje włosy w długi ogon, wbiegł na scenę.

- Przerywamy koncert - powiedział ostro. - I albo sami zejdziecie ze sceny, udając, że padło nagłośnienie, albo zaraz wejdzie tu po was policja.

- Pieprz się - odparł z uśmiechem Simon. - Nic na mnie nie masz.

Thierry machnął ręką na inspektora Brainstorna, który po chwili pojawił się na scenie wraz z pozostałymi policjantami. Publiczność w jednej sekundzie zamilkła, bacznie obserwując, co się dzieje. Byli w szoku. My zresztą też. Obserwowaliśmy wszystko z boku. Panowie w mundurach szybko wyprowadzili Simona i pozostałych muzyków gdzieś za scenę. Kiedy koło nas przechodzili, nasz były zespołowy kolega spojrzał na nas złowrogim wzrokiem i posłał w naszą stronę wiązankę przekleństw. Cała nasza czwórka pomachała mu na pożegnanie, cicho się śmiejąc.

Wtedy Thierry ponownie powiedział coś do krótkofalówki, a po chwili podszedł do mikrofonu.

- Z powodu drobnych problemów organizacyjno-technicznych, zmieniamy kolejność występów - oznajmił. - Teraz zagra dla was zespół Insanity.