PUSTKA #4

Najważniejsza,

dzisiaj mija rok od Twojej śmierci. To był mój najgorszy okres w życiu. Najbardziej smutny. Nie dociera do mnie to, jak ten czas szybko upłynął. Przecież pamiętam Cię uśmiechniętą, zupełnie jakby to było wczoraj…

Zaczęłam normalnie żyć. Coraz częściej się uśmiecham. Ale to nie znaczy, że o Tobie zapomniałam, dobrze o tym wiesz.  W sercu nadal ból – chociaż już nie tak rozdzierający, jak rok temu. Całe szczęście, że Michał potrafi go załagodzić i zminimalizować do takiego stopnia, że czasami znika. Przetrwaliśmy razem te tragiczne 365 dni. To zupełnie tak, jakbyśmy mój smutek podzielili na nas dwoje. Czuję, że będziemy już zawsze razem.  Za miesiąc nasza rocznica. To już pięć lat! Pamiętasz, jak byliśmy jeszcze zbuntowanymi szesnastolatkami? Nie wiedzieliśmy wtedy nic na temat miłości. Jednak z każdym dniem nauczyliśmy się kochać. Całkiem łatwo pojęłam tę sztukę. A to tylko dlatego, że miałam tak wspaniałą nauczycielkę. Ciebie, mamo. To Ty nauczyłaś mnie kochać.  

Czasami zwyczajnie czuję, że do mnie mówisz. Słyszę Twoje rady i to, jak mnie pocieszasz, wspierasz. Twój głos wewnątrz mnie bardzo pomaga. Przynosi ulgę.

Idziemy z Michałem do teatru. Napiszę Ci jutro, jak było.

Tęsknię i kocham, Asik.

PS. Za osiem dni skończę 21 lat.

PS2. Właśnie zaczął padać śnieg, jest cudownie. Całuję.