PUSTKA #2

Cześć, mamcik.

Już dwa dni Cię nie ma. Znowu mi się śniłaś. Stałam przed Tobą z uśmiechem na twarzy, w chwili, kiedy Ty umierałaś. To był najgorszy koszmar… Obudziłam się zalana łzami. Michał nie mógł mnie uspokoić. Nadal się trzęsę. Nigdy nie szarpały mną tak silne emocje. Niewyobrażalnie mi Ciebie brakuje. Wraz z Twoim odejściem odeszło wszystko, co piękne. Nie mam po co wstać z łóżka. Nie czuję bicia mojego serca. A może wcale go nie mam? Jestem strasznie słaba, ledwo trzymam długopis w dłoni. Michał mówi, że niedługo nabawię się jakiejś anemii. Nadal nie wzięłam niczego do ust. Mam ochotę jedynie na kanapki zrobione przez Ciebie…

Żałuję, że tak rzadko mówiłam Ci, jak bardzo Cię kocham. Do dzisiaj nie potrafię mówić swobodnie o uczuciach. Gdybym tylko mogła, od teraz powtarzałabym Ci to kilkanaście razy dziennie, zapewniając Cię, że jesteś najważniejszą kobietą, która istnieje w moim życiu. Miałam Ci jeszcze tyle do powiedzenia.  Chciałam Ci za tyle podziękować. Przeprosić za wszystkie przykrości, jakie Ci sprawiłam. Nie wybaczę sobie Twoich łez, spowodowanych moim zachowaniem. Byłaś moim ukojeniem, ucieleśnieniem dobra. Najlepszym lekarstwem na serce. Byłaś dla mnie taka kochana. Byłaś wspaniała.

Za tydzień moje urodziny. Pierwsze spędzone bez Ciebie.

Nie wiem, czy dam radę żyć, mamo. Wróć, proszę.

Kocham Cię, moja najdroższa przyjaciółko.

A.