PUSTKA #7

Aniołku,

dziękuję Ci, że mogę czuć Twoją obecność. To niesamowite, że cały czas czuwasz nade mną z taką samą intensywnością. Czasami mam wrażenie, że zakładasz  swoje największe, nieskazitelne białe skrzydła, schodzisz długimi schodami z nieba i siadasz tuż koło mojego łóżka, odganiając wszystkie złe sny. 

Wiesz mamo, czuję się cudownie z myślą, że niedługo zostaniemy złączeni na zawsze, że obiecamy sobie miłość po kres. Jeszcze nie do końca dowierzam w to szczęście, jakie mnie spotkało. Jeśli nie ma przy mnie Michała, spoglądam na pierścionek, a wewnątrz mnie zaczyna szaleńczo trzepotać stado delikatnych motyli. Nigdy nie wymagałam od życia tylu pięknych chwil, bo uważałam, że one nie istnieją. Cholernie się myliłam. Tu, na ziemi, można mieć swój prywatny raj. Tworzysz go Ty, babcia i Michał. To spełnienie największych marzeń.

Mój świat regularnie wywraca się o sto osiemdziesiąt stopni. To uczucie pełne pozytywnych, przyjemnych emocji. Chcę wstawać codziennie skoro świt, żeby bez końca patrzeć na jego blade usta, na jego hebanowe, długie rzęsy, chcę patrzeć na niego nawet wtedy, kiedy on śni o innej rzeczywistości. 

Chyba kiedyś zacałuję go na śmierć.

Asia.

PS 1. Życie jest piękne. Szczególnie moje. NASZE.

PS 2.  Znowu przyjdziesz w nocy, prawda?